مراسم بزرگداشت روز جهانی زنان در پارلمان انگلستان 

لندن،  ۱۷ اسفندماه ۱۴۰۱ (۸ ماه مارس ۲۰۲۳)

به‌ابتکار سازمان ترقی‌خواه “لیبریشن” که همچنین از حامیان دیرپای جنبش ترقی‌خواهانه ایران بوده است و از مبارزات حق‌طلبانه مردم ایران حمایت می‌کند، جلسه‌ای به‌مناسبت ۸ مارس روز جهانی زنان برگزار شد. در این جلسه نمایندهٔ تشکیلات دموکراتیک زنان ایران همراه با نمایندگان زنان ترقی‌خواه هند و سودان سخنرانی کردند. آنان در سخنان‌شان از کارزار و مبارزهٔ زنان کشورهای‌شان گزارشی تأمل‌برانگیز و تکان‌دهنده به حضار این جلسه که نمایندگان پارلمان و چهره‌های کارزارهای بین‌المللی بریتانیا در بین‌شان بودند ارائه دادند.

در این جلسه که به‌ریاست بارونس کریستین بلوور ( دبیرکل سابق سندیکای معلمان سراسر بریتانیا) برگزار شد، علاوه بر سه سخنران زن از ایران، هند، و سودان، سه نمایندهٔ زن پارلمان از حزب کارگر بریتانیا و همچنین کلوین هاپکین، نمایندهٔ پیشین پارلمان تا سال ۲۰۱۹ / ۱۳۹۸ و رهبر سابق سازمان  “لیبریشن” نیز سخنرانی کردند. سخنرانان با مبارزات زنان برای دستیابی به برابری، آزادی، و عدالت ابراز همبستگی کردند.

آذر سپهر، نمایندهٔ تشکیلات دموکراتیک زنان ایران، با شرحی مختصر از جنبش مردمی و اعتراض‌های خیابانی اخیر ایران با شعار “زن زندگی آزادی” که با قتل مهسا امینی در بازداشت پلیس “گشت ارشاد” آغاز شد و همچنان ادامه دارد سخنانش را آغاز کرد. خانم سپهر در ادامهٔ سخنانش گفت: “اکنون حدود شش ماه است که این اعتراضات ادامه دارند و زنان و دختران کشور، مانند اعتراضات توده‌ای پیشین علیه رژیم جمهوری اسلامی، پیشگام این مبارزه بوده اند.”

او اضافه کرد: “هم در تظاهرات گسترده سال های ۱۳۸۸، ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸ و هم در اعتراضات چند ماه اخیر، زنان و دختران ایران از شرکت کنندگان اصلی در آن‌ها بوده‌اند و برای ایفای این نقش نیز بهایی بسیار سنگین در نتیجهٔ سرکوبگری‌های رژیم بابت آن پرداختند. بسیاری از فعالان زن به‌زور ربوده شده و سپس ناپدید یا کشته شده‌اند یا در زندان‌هایی در سراسر ایران اسیر هستند.”

نماینده تشکیلات دموکراتیک زنان ایران  توضیح داد که چگونه زنان معترض به‌وسیلهٔ نیروهای امنیتی رژیم با خشونتی تمام ازجمله با هدف‌گیری و “شلیک دقیق گلوله‌های ساچمه‌ای به چشم‌ها، صورت، و مناطق حساس بدن، سرکوب‌ می‌شوند. او همچنین به تجاوز و خشونت جنسی علیه زنان زندانی همچون رویدادی عادی در ایران” اشاره کرد و به حضار حیرت‌زده گفت که چگونه جسدهای متلاشی شده بر اثر ضربات وارد شده یا مُثله شده چندین زن معترض روزها و هفته‌ها پس از ناپدید شدن آنان پیدا شده یا برخی‌شان بدون اطلاع خانواده و مخفیانه دفن شده‌اند.

آذر سپهر همچنین از حمله‌های شبح‌گونهٔ شوم با گاز سمی به دختران مدارس دخترانه در سراسر ایران گفت و اینکه این حمله‌ها در ۲۳۰ مدرسه در ۲۵ استان از ۳۱ استان کشور رخ داده است و در ادامه از نیروهای دموکراتیک، مترقی، و طرفدار صلح در سراسر جهان خواست تا از جنبش مردمی و ضد دیکتاتوری کنونی به‌رهبری زنان دلیر داخل ایران حمایت و با آن ابراز همبستگی کنند. او با سر دادن شعار جنبش اعتراضی کشور یعنی “زن، زندگی، آزادی!” سخنانش را به‌پایان برد.

جوگیندر بینز، دبیر کل پیشین انجمن کارگران هند ((IWA  و فعال برجسته حقوق و برابری زن، در ابتدای سخنانش با تبریک به زنان مبارز ایرانی و “تشکیلات دموکراتیک زنان ایران”  اجازه خواست تا از نقش بی‌نظیر و چشمگیر زنان در جنبش کنونی در ایران تجلیل کند. سخنان جوگیندر با تشویق یک‌پارچهٔ جلسه پاسخ داده شد.  رفیق هندی در ادامه به شرکت کنندگان گفت که دشمن اصلی زنان، مردسالاری و ساختارهای مرتبط با آن است که در همه جهان و فراتر از مرزها وجود دارد و نمی‌توان آن را به یک کشور یا یک جامعه محدود کرد. او گفت: “پدرسالاری هندی چیست؟ چنین چیزی وجود ندارد. هیچ نظام پدرسالاری وجود ندارد که تنها منحصر به هند یا بریتانیا یا هر کجای دیگر باشد.” خانم بینز برای حضار توضیح داد که چگونه دولت مودی و “حزب مردم هند ((BJP” با شعارهایی مانند “از دختران حفاظت کنید، دختران را آموزش دهید” قصد دارند خودشان را ناجی زنان هند نشان دهند. جوگیندر بینز استدلال کرد با‌این‌همه، دولت مودی و حزب “بی ج پی” با تلاش در دفاع و اشاعهٔ درسنامه‌های ارتجاعی‌ای مذهبی همچون “مَنوسْمْرتی”  که حاوی عباراتی آشکارا به‌ضد دالیت [در آیین هندو انسان‌های لمس‌ناپذیر یا نجس] خوانده می‌شوند و ضد زن است نیت واقعی‌شان را آشکار می‌کنند.

خانم بینز با اشاره به صحنه‌های جنجالی ماه اوت ۲۰۲۲/ ۱۴۰۱ در پی آزادی یازده مجرم محکوم به حبس ابد به‌دلیل ارتکاب تجاوز و قتل ۱۴ نفر از اعضای یک خانواده در جریان شورش‌های سال ۲۰۰۲ / ۱۳۸۱ در گجرات افزود: “با این ۱۱ نفر مانند زندانیان قهرمان رفتار شد. بر آنان حلقه‌های گل آویخته شد و [به‌رسم سنتی هندوان] پاهای‌شان به‌نشانهٔ احترام لمس شد و در فضایی از شادمانی به‌خاطر آزادی آنان شیرینی پخش شد. تفاوت میان رژیم کنونی [مودی] و رژیم‌های پیشین در این است که این رژیم از جنایتکاران حمایت می‌کند و شوونیسم مردانه و تعصب خشونت‌آمیز را ترویج می‌کند.”

خانم بینز در اشاره‌ای تکان دهنده به گسترده شدن نوزادکشی زنان در کشور گفت: “تعداد ۲٫۶ میلیون کودک دختر بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۱ (۱۳۹۴ تا ۱۴۰۰) در هند کشته شده‌اند و آمار دولتی سال ۲۰۱۸ / ۱۳۹۷نشان می‌دهد تعداد حدود ۶۳ میلیون نفر زن از جمعیت هند “مفقود” شده‌اند. او با استناد به نقش عمدهٔ زنان در تظاهراتی که پس از پروندهٔ تجاوز گروهی در دهلی صورت گرفت [نیربهایا] یعنی  تحصن باغ شاهین و اعتراضات کشاورزان هندی به‌عنوان چند نمونه، افزود: “درعین‌حال، همه خبرها بد نیستند.”

سخنران بعدی، آمینه الرشید، زن فعال سودانی، به زنان شجاع جهان در مبارزه بی‌وقفه‌شان علیه نه‌فقط مردسالاری بلکه بر ضد دیکتاتوری‌های وحشیانه، درود فرستاد. خانم الرشید توضیح داد که چگونه زنان در جنبش انقلابی سودان که به سرنگونی دیکتاتوری نظامی-اسلامی سی‌سالهٔ عمر‌البشیر در آذرماه ۱۳۹۷ منجر شد در مقام پایه اصلی انقلاب بودند. او گفت: “هزاران تن از زنان سودانی، روز و شب، در طول ‌مدت سه ماه راهپیمایی کردند و حداقل ۷۰ درصد از تظاهر کنندگانی را تشکیل می‌دادند که در خارطوم، اُم‌دُرمان، الابیض، الفاشر، و حتی در جنوب کشور به خیابان‌ها آمدند.”

خانم الرشید توضیح داد که مشارکت زنان سودانی در جنبش انقلابی ناشی از تحمیل محدودیت‌ها و آزار دادن آنان از همان آغاز دیکتاتوری البشیر در سال ۱۳۶۸ است که از آن جمله بودند: صدور فرمان‌هایی پی در پی به‌منظور راندن هرچه بیشتر زنان از عرصهٔ زندگی اجتماعی با محدود کردن آموزش زنان، منع رفت و آمد زنان پس از ساعت ۷ بعدازظهر، ممنوعیت رانندگی، و شلاق خوردن در خیابان و در ملأ عام  در صورت جرئت به سرپیچی کردن از حکم مقامات. زنانی که به مخالفت‌شان ادامه می‌دهند همچون وضعیت زنان در  ایران با خشونت، تجاوز، و شکنجه در زندان‌های رژیم مواجه می‌شوند یا ربوده و ناپدید می‌شوند.

خانم الرشید همچنین به عزم پایدار زنان سودانی برای ادامهٔ مبارزه در پی کودتای نظامی ۳ آبان‌ماه ۱۴۰۰ به‌رهبری عبدالفتاح البرهان تأکید کرد و گفت: “تاریخ مدرن سودان با دوره‌هایی طولانی دیکتاتوری همراه با فاصله‌های کوتاه استقرار حکومت‌هایی دموکراتیک مشخص می‌شود. ما برای این دوره‌های کوتاه ارزش زیادی قائل هستیم، زیرا این دوره‌ها نشان دهندهٔ عزم مردم سودان برای برقراری صلح، آزادی، و عدالت در کشور است.”

خانم کلودیا وب، نمایندهٔ زن مجلس بریتانیا، از الهام گرفتن از سه سخنران و سخنان آنان که از مبارزات زنان کشور آنان حکایت می‌کند سخن گفت و سخنان آنجلا دیویس، فعال فمینیست مشهور را یادآوری کرد که گفت: “من دیگر چیزهایی را که نمی‌توانم تغییر دهم، نمی‌پذیرم. چیزهایی را که نمی‌توانم بپذیرم، تغییر خواهم داد.” خانم وب همچنین با نقل‌قول از فعال زن فلسطینی، عزة قاسم الكفارنة، گفت: “اشغالگری، با اعمال محدودیت‌ بر زندگی روزمره‌مان، ما را از دستیابی به تغییرات اجتماعی واقعی باز داشته است و مردم را وادار می‌کند که تنها به نیازهای اساسی خود فکر کنند. … بدون زنان آزاد، جامعه آزاد وجود نخواهد داشت.” خانم وب خاطرنشان کرد: “به‌همین دلیل است که مبارزات مردم ایران، سودان، و هند اهمیت دارند و باشد که حرکت ما به‌سوی روز آزادی ادامه یابد.”

با طرح سؤال از سوی ده‌ها تن از شرکت کنندگان و پاسخ گرفتن آنان از سوی سخنگویان جلسه ادامه یافت و  با سخنرانی بارونس کریستین بلوور و در میان تشویق حضار به پایان رسید.

به نقل از «نامۀ مردم» شمارۀ  ۱۱۷۸، ۷ فروردین ۱۴۰۲