به سوی آینده
سروستانِ اولِ ماهِ مه
سروستانِ اولِ ماهِ مه
با شبم سیاه
با شبم دریغ از یک ستاره
پشتِ این پلک هایِ خسته رویِ هم به خواب
من ترا یک لحظه ناگاه
آه کشیدم
***
آه که کشیدم
دیدم که آیینهٔ دلت در زمان
*تابِ آه ندارد
بارِ سفر بستی
با چراغی به دست
از آن دورهایِ مه آلود
بازآمدی
چِفتِ پلک هایم شکست
وز شکافِ شب
نسیمِ نگاهت به چشمانم نشست
گفتی نگاه کن تا ببینم
که هرچه بوده وهرچه هست
در دلِ امروز است
در دستِ تودهٔ دست در دست
با رمزِ امروز
از برایِ فردا
فردایی
کنارِ سروستانِ دیروز
***
با من بمان
با من بمان ای امیدِ بازیافته ازحافظهٔ تاریخ
که امروزه روز
در پسِ ابرها بر فرازِ ایران
اگر شب
مهتابش از ماهِ سروستانِ اولِ ماهِ مه
اگر صبح
آفتابش از خورشیدِ سپیده دمانِ پیروز
روزبه
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۲
حافظ: آیینه دانی که تاب آه ندارد*
***
به نقل از «به سوی آینده» شمارۀ ۳، اردیبهشت ۱۴۰۲
