اعتصاب هم‌زمان کارگران سه کارخانهٔ بزرگ خودروسازی در آمریکا
نوشتهٔ لوئیس فلیز لئون در نشریهٔ لِیبِر نوتس، ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۳ (۲۱ شهریور ۱۴۰۲)
توضیح نامهٔ مردم: پس از ناکام ماندن مذاکرات اتحادیهٔ «خودروسازان متحد» (UAW) آمریکا با نمایندگان کارفرما در سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکا- جی‌ام، فورد، و استِلانتیس (کرایسلر سابق)- در حدود ۱۳هزار تن از کارگران کارخانه‌های این سه شرکت از صبح جمعه ۲۴ شهریور، هم‌زمان در سه شهر آمریکا دست به اعتصاب زدند: کارخانهٔ جی‌ام در مَنتزویل (ایالت میزوری)، کارخانهٔ فورد در وِین (ایالت میشیگان)، و کارخانهٔ استِلانتیس در تولیدو (ایالت اوهایو). این نخستین بار است که کارگران هر سه شرکت با هم دست به اعتصاب می‌زنند. در صورتی که کارگران و اتحادیهٔ خودروسازان تصمیم به گسترش اعتصاب بگیرند، در حدود ۱۵۰هزار کارگر خودروسازی در آمریکا اعتصاب خواهند کرد. در صورت ناکام ماندن مذاکرهٔ اتحادیه با کارفرما در کارخانه‌های این سه شرکت در کانادا نیز احتمال دارد کارگران کانادایی هم‌زمان اعتصاب کنند. آنچه در ادامه می‌خوانید مطلبی است دربارهٔ مذاکرات و چانه‌زنی میان اتحادیه و کارفرما در سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکا که پیش از آغاز اعتصاب اخیر کارگران در آمریکا تهیه شده است.
*****
قرارداد جمعی اتحادیهٔ کارگران خودروسازی با سه خودروساز بزرگ آمریکا نیمه‌شب پنجشنبه منقضی می‌شود. اگر هیچ توافقی حاصل نشود، اتحادیهٔ کارگری «خودروسازان متحد» (UAW) برای بازپس گرفتن امتیازهایی که طی دو دهه گذشته به‌اجبار به کارفرما داده است، برای پایان دادن به تبعیض در پرداخت مزد و مزایا [بین کارگران استخدام شدهٔ پیش و پس از ۲۰۰۷]، برای افزایش کلی مزدها، برای کاهش ساعت‌های کار هفتگی با حفظ مزد، و دیگر برای خواست‌های مرتبط با زندگی بهتر آماده است اعتصاب را آغاز کند.با توجه به روحیه مبارزاتی جدید اتحادیهٔ کارگران خودروساز که در گردهمایی‌های کارگران و در خودِ کارخانه‌ها به نمایش گذاشته شده است، کارفرمایان شرکت‌های خودروسازی نیز موضوع را جدّی گرفته‌اند و در حال آماده شدن برای اعتصاب‌اند.
شان فِین، رئیس کنونی اتحادیهٔ کارگران خودروساز، در ماه مارس [اوایل فروردین] امسال با حمایت جنبش اصلاحات «اتحاد همه کارگران برای دموکراسی» (UAWD) [جنبشی که خود کارگران برای انتخاب رهبران اتحادیه با رأی مستقیم به راه انداختند] و با برنامهٔ مبارزاتی «بدون فساد، بدون امتیاز، بدون تبعیض» انتخاب شد و به نزدیک به هشتاد سال «حکومت از بالا» [و رهبری آلوده به فساد] در اتحادیه پایان داد. در آن انتخابات، برنامهٔ اصلاحات توانست در همهٔ رقابت‌ها برای انتخاب مقام‌ها و مسئولان اتحادیه برنده شود و با دستور کار اتخاذ سمت‌گیری پیکارجویانه‌تر در اتحادیه، شبیه به تغییر رهبری در اتحادیهٔ «تیمسترز» در سال ۲۰۲۱، به قدرت برسد.
تعهد به مبارزه
به‌علت رابطهٔ نزدیک رهبران پیشین اتحادیهٔ کارگران با مدیریت شرکت‌های کارفرما و رسوایی فساد آنها در چند دههٔ گذشته، اعضای اتحادیه به آنها بدبین شده و از مشارکت عادی در کار اتحادیه فاصله گرفته بودند. اما اکنون دورهٔ تازه‌ای فرا رسیده است.کریس ویولا، که در کارخانهٔ ساخت خودروهای برقی جنرال موتورز در دیترویت، میشیگان، کار می‌کند، شاهد تغییر بزرگی در میان همکارانش در شعبهٔ ۲۲ اتحادیه بوده است. او می‌گوید: «در کارخانه‌ای که من کار می‌کنم، تغییری ۱۸۰درجه‌یی رخ داده است. [حالا] کارگران خودشان پیش من می‌آیند که به من بگویند چه خبر است، به‌جای اینکه برعکس باشد..« دانیا فردیناندسن، عضو جنبش اصلاحات اتحاد برای دموکراسی (UAWD)، از سال ۲۰۰۶ کارگر خودروسازی بوده است. تا زمانی که شرکت دلفای، تأمین‌کننده قطعات جی‌ام، ورشکسته نشده بود، او برای این شرکت کار می‌کرد. در سال ۲۰۱۶، او برای کار در کارخانهٔ خودروسازی جی‌ام در تولیدو، اوهایو، به آنجا منتقل شد.
او می‌گوید: «همه‌چیزم را از دست دادم: ده سال سابقهٔ کار و کل اندوختهٔ بازنشستگی‌ام را.» او امیدوار است که قرارداد جدید امسال بتواند سابقهٔ کار و امتیازهای کارگران سابق دلفای را جبران کند. به نظر فردیناناندسن، رهبران جدید اتحادیه رویکردی روشن‌تر و پیکارجویانه‌تر در مذاکرات دارند. می‌گوید: «شان فِین با اعضا تماس می‌گیرد و ما را در کارها درگیر می‌کند. مرتب ما را در جریان امور قرار می‌دهد. تا حالا هرگز این طور نبود. حداقل در عمر من این طور نبود. من در خانواده‌ای بزرگ شده‌ام که عضو اتحادیه بوده‌اند. بنابراین، از همان بچگی، ریشه‌های عمیقی در اتحادیه دارم. تا کنون هرگز چنین کنش پیکارجویانه‌ای ندیده بودم.»
خود-خرابکاری
واکنش شرکت‌های کارفرما [به این تغییر] ضدّحمله بوده است. در آستانهٔ انقضای مدت قرارداد جمعی، اعضا می‌گویند که مدیران استِلانتیس [کرایسلر سابق] مرتب در خط تولید می‌چرخند که سرعت تولید را بیشتر کنند یا شاید بتوانند ایرادی از کارگران بگیرند و برایشان پرونده‌سازی کنند، که همه‌اش ناقض قرارداد جمعی کار است. کریس فالزون، کارگر مجتمع مونتاژ استِلانتیس در تولیدو، که پس از بسته شدن کارخانهٔ مونتاژ بلویدِر در ایلینوی به تولیدو منتقل شده است، می‌گوید: «برای اینکه شیوهٔ کار ما را تغییر دهند، از فرانسه چند مهندس صنایع آوردند، چون مهندسان صنایع خودِ ما عضو اتحادیه‌اند.»
او می‌گوید: «مهندسان صنایع نیمی از مشاغل کنترل کیفیت را حذف و کار ما را دوبرابر کردند. حالا شکایت دارند که کیفیت کار خوب نیست. خودشان به ضرر خودشان تصمیم می‌گیرند و خرابکاری می‌کنند، بعد می‌گویند “بیا! ببینید کارگران عضو اتحادیه با ما چه می‌کنند.”»
نیک لیویک، عضو جنبش اصلاحات کارگران و کارگر جنرال موتورز در کانزاس سیتی، می‌گوید همکارانش دیگر مثل سابق با مدیریت راه نمی‌آیند و کمک نمی‌کنند؛ در عوض، منتظر می‌مانند تا دستور مستقیم برسد، و زمانی که مدیریت خط تولید را زودتر از اتمام وقت استراحت راه می‌اندازد، خط را متوقف می‌کنند. اشتیاق نوپدید کارگران در مقابله با مدیریت این سؤال را پیش می‌آورد که اگر کارگران پس از انقضای قرارداد جمعی کنونی به کار ادامه دهند [و اعتصاب نکنند]، آیا عدهٔ بیشتری از آنها ممکن است تاکتیک‌های «کار فقط مطابق مقررات» را در پیش بگیرند؟ در این تاکتیک [موسوم به کُندسازی یا اعتصاب ایتالیایی]، کارگران به‌جای شیوهٔ معمول کار و پیشبُرد کارها با شگردهایی که بلدند، فقط و فقط دستورهای مدیریت را بی‌کم‌وکاست اجرا می‌کنند [حتی اگر به کاهش سرعت تولید منجر شود]. شعار «کار فقط مطابق مقررات! از شگردهایتان استفاده نکنید!» به‌زودی ممکن است شعار روز کارگران خودروساز بشود.
فورد آماده می‌شود
به گزارش دیترویت نیوز، فورد [برای اینکه در صورت اعتصاب کارگران آماده باشد] یک اعتبار ۴ میلیارد دلاری گرفته است، قطعات مورد نیازش برای تولید را انبار کرده است، و ۱۲۰۰ کارمند حقوق‌بگیر [غیراتحادیه‌یی] را به‌عنوان کارگر جایگزین برای کار کردن در بیست و سه مرکز توزیع قطعات در پانزده ایالت آموزش داده است. در صورت اعتصاب کارگران، فورد تصمیم دارد برای تأمین قطعات یدکی نمایندگی‌ها، از چراغ‌های عقب گرفته تا سپر، مهندسان و دیگر کارگران یقه سفید را به‌جای کارگران یقه آبی به کار بگمارد. شصت مرکز توزیع قطعات سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکا، که در بیش از بیست و پنج ایالت پخش هستند، کارگران نسبتاً کمی دارند، اما با مصرف‌کننده سروکار دارند. همان‌طور که در اعتصاب‌های قبلی دیده شد، این مراکز توزیع قطعات سود زیادی برای این سه شرکت خودروسازی دارند. پس از اعتصاب ۲۰۱۹، یکی از سخنگوهای جنرال موتورز به دیترویت نیوز گفت: «اعتصاب روی قطعات بدنه [بیشتر از بقیه قطعات] اثر گذاشت، زیرا این قطعات باید در کارخانه اصلی ساخته [پرسکاری] می‌شد» و کمبود این قطعات باعث عصبانی شدن مشتریانی شد که خودرو تصادفی داشتند. او افزود: «متأسفیم که برخی از مشتریان ما دچار مشکل شدهاند و به دردسر افتاده‌اند. کل شبکهٔ تأمین‌کنندگان قطعه، تیم‌های انبارداری و توزیع، و نمایندگی‌هایمان را بسیج کرده‌ایم تا تأثیر این وضع بر مشتریان را به حداقل برسانیم و هرچه زودتر بتوانیم به تولید عادی بازگردیم.»
هزینهٔ بی‌عملی
همان‌طور که کارفرما در حال برنامه‌ریزی و آماده شدن برای اعتصاب احتمالی است، اتحادیهٔ کارگران نیز بیکار ننشسته و به‌دلیل چانه‌زنی ناصادقانهٔ جی‌ام و استِلانتیس در مذاکره با اتحادیه، از آنها به‌اتهام کاربست شیوه‌های ناعادلانه در کار شکایت کرده است. این تاکتیکی رایج در وقتی است که احتمال اعتصاب است. اتحادیه‌های کارگری با در پیش گرفتن این تاکتیک مانع می‌شوند کارفرما جایگزین‌های دائمی برای کارگران اعتصابی استخدام کند. فِین در یک پخش زنده صحبت‌هایش در فیسبوک در روز ۸ سپتامبر [۱۷ شهریور]، که تا سیزده هزار نفر تماشاگر در آنِ واحد داشت، گفت: «[کارفرماها] دارند خودشان را آماده می‌کنند، پس ما هم داریم آماده می‌شویم. به تک‌تک کارگران این سه شرکت بزرگ خودروسازی که الآن دارند به حرف‌های من گوش می‌دهند دو کلمه می‌گویم: ایستادگی کنید!» او افزود: «آماده باشید که برای گرفتن حق خودتان بایستید. برای خانواده‌هایتان. برای محیط زندگی خودتان. آماده باشید تا در برابر حرص و آز شرکت‌ها، در برابر دروغ‌های مدیریت، در برابر تحریف‌های رسانه‌ها ایستادگی کنید.»
او ادامه داد: «شرکت‌ها می‌خواهند ما گمان کنیم که برای جلوگیری از وخیم‌تر شدن وضع کار و زندگی‌مان هیچ کاری نمی‌توانیم بکنیم. هرگز فراموش نکنید که وقتی برای کار ما ارزشی قائل نیستند، ما این قدرت را داریم که دست از کار بکشیم. ما این قدرت مهم و مؤثر را داریم که اعتصاب کنیم. هزینهٔ اعتصاب ممکن است هنگفت باشد، اما هزینهٔ بی‌عملی بسیار بیشتر است.» نظرسنجی اخیر گالوپ نشان داد که در مذاکرات کارگران با کارفرمایان سه شرکت بزرگ خودروسازی آمریکا، ۷۵درصد آمریکایی‌ها از کارگران حمایت می‌کنند. این شرکت‌ها بسیار پُرسود بوده‌اند و در شش ماه اول سال جاری [۲۰۲۳]، در مجموع ۲۱میلیارد دلار سود داشته‌اند. این رقم علاوه بر ۲۵۰میلیارد دلار سود آنها در آمریکای شمالی از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۲ است. اعتصاب قبلی کارگران این سه شرکت بزرگ آمریکایی علیه شرکت جی‌ام در سال ۲۰۱۹ بود. چهل و شش هزار کارگر به مدت چهل روز در بیرون از شرکت تجمع و اعتراض کردند و ۳٫۶میلیارد دلار به شرکت زیان رساندند. این بار، نخستین اعتصاب هم‌زمان در هر سه شرکت خودروسازی بسیار محتمل است.
رودررویی با هر سه شرکت
نلسون لیختنشتاین، مورّخ و نویسندهٔ کتاب «والتر رویتر: خطرناک‌ترین مرد در دیترویت»، می‌گوید: «اعتصاب هم‌زمان در این سه شرکت بزرگ خودروسازی هرگز رخ نداده است، زیرا چانه‌زنی یکی‌یکی با آنها روالی بسیار تثبیت‌شده بود. معمولاً اتحادیهٔ کارگران خودروسازی یکی از سه خودروساز بزرگ را هدف قرار می‌داد و پس از رسیدن به توافق جمعی کار، دو شرکت دیگر نیز همان قرارداد جدید شرکت اول را کپی می‌کردند. زمانی تصور می‌شد که فورد تمایل بیشتری به پیشرفت مذاکرات و امتیازدهی دارد، زیرا این شرکت پول خوبی درمی‌آورد، ولی مالکیتش خانوادگی بود، و به همین دلیل، اگر مالکان و مدیران ارشد فورد نگران افکار عمومی از لحاظ توجه این شرکت به خانواده بودند، آزادی بیشتری به مدیران آن شرکت در مذاکرات می‌داد.» خانواده فورد از سال‌های گذشته اختیار این شرکت را به دست گرفته است و اکنون ۴۰درصد قدرت رأی را در اختیار دارد. اما در خودروسازی استِلانتیس، شرکت اِکسور (Exor) سهام‌دار اصلی است. خانوادهٔ ایتالیایی آنی‌یلی، بنیان‌گذاران فیات، مالک این شرکت هُلدینگ است. سهام‌داران اصلی جنرال موتورز نیز دو شرکت مدیریت سرمایه‌گذاری «کپیتال گروپ» و «بلک‌راک» هستند. در کانادا، اتحادیهٔ کارگران خودروسازی «یونیفور» (Unifor) ماه گذشته فورد را برای شروع مذاکرات با سه شرکت خودروسازی انتخاب کرد. نشریهٔ اتوموتیو نیوز، که خبرهای صنعت خودروسازی را منتشر می‌کند، با ارائهٔ فهرست مفیدی از هدف‌های احتمالی اعتصاب، در مورد اینکه اعتصاب‌های مشخص، با هدف قرار دادن گلوگاه‌ها یا کارخانه‌های تولیدی مهم در روند تولید، چه نتیجه‌ای ممکن است داشته باشد، گمانه‌زنی‌هایی کرده است.
تبعیض مزدی بس است!
مذاکرات دربارهٔ قرارداد جمعی جدید در ماه ژوییه امسال آغاز شد. روز ۸ سپتامبر که فِین در فیسبوک صحبت می‌کرد، به یک سطل زباله پشت سرش اشاره کرد که برچسب «پیشنهادهای سه شرکت بزرگ» روی آن چسبانده شده بود و گفت آنجا جایی است که پیشنهادهای متقابل کارفرمایان را می‌ریزد.
در مذاکرات کنونی، اتحادیه خواست‌های جسورانه‌ای مطرح کرده است، از جمله افزایش ۴۰درصدی مزدها و پایان دادن به دوگانگی و تبعیض در مزد و مزایا [در مورد استخدام‌شدگان پس از ۲۰۰۷]. در این رده‌بندی تبعیض‌آمیز، کارگران جدیدتری که همان کاری را می‌کنند که سابقه‌دارها [استخدام‌شدگان پیش از ۲۰۰۷] می‌کنند، همیشه از همکارانی که پیش از آنها استخدام شدهاند مزد و مزایای کمتری خواهند گرفت و هرگز مزدشان به میزان مزد این همکارانشان نخواهد رسید.
جو وَن اوستنبریج، کارگر رده دوم [استخدام‌شده بعد از ۲۰۰۷] که رانندهٔ تریلی در شرکت استِلانتیس در میشیگان است، می‌گوید: «ما به قراردادی همسان و تر و تمیز نیاز داریم: دوگانگی و تبعیض مزدی بس است. من رانندهٔ اتوبوس مدرسه در شهر بیرمنگام بودم و ساعتی ۲۵ دلار می‌گرفتم. برای دریافت مزایا [بیمهٔ درمانی و بازنشستگی و غیره] بود که اینجا آمدم. اما اینجا، هشت سال طول می‌کشد تا به بالاترین ردهٔ مزدی برسید و تازه باز هم نه بیمهٔ درمانی دارید و نه بازنشستگی.»
تومیکا الکساندر جابه‌جاکنندهٔ مواد و قطعات خط تولید در کارخانهٔ کامیون‌سازی «ماک» استِلانتیس در دیترویت است. او می‌گوید: «در گذشته این طور بود که [در دورهٔ آزمایشی] نود روز سخت کار می‌کردید و سپس ارتقای شغلی [با مزد مربوط به آن شغل] داشتید. اما اکنون ما دو گروه یا دو رده کارگر جداگانه و متفاوت داریم.»
در مذاکرات کنونی با کارفرما، اتحادیهٔ کارگران خودروسازی (UAW) یک دورهٔ نود روزه برای رسیدن به بالاترین مزد [برای هر شغل مشخص، متناسب با سابقهٔ کار] و احیای بیمهٔ بازنشستگی و بیمهٔ درمانی پس از بازنشستگی برای همهٔ کارگران پیشنهاد داده است.
آنچه نابرابری مزدی را بدتر می‌کند این است که استخدامی‌های جدید نخست باید به‌عنوان کارگر موقت شروع کنند. تازه بعد از آن است که شاید بتوانند به کارگر ردهٔ دوم ارتقا یابند. دیوید ویلیامز کارگر موقت در کارخانهٔ فورد در کنتاکی است که وانت‌های سنگین (Super Duty) و ماشین‌های شاسی‌بلند اکسپدیشن (Expedition) و لینکلن نَویگیتور (Lincoln Navigator) می‌سازد. او می‌گوید پایان دادن به دوگانگی و تبعیض مزدی کارگران [استخدامی ۲۰۰۷ به بعد] تغییری اساسی خواهد بود. او می‌گوید: «زندگی ما واقعاً نباید این طور باشد که همیشه نگران فیش مزد و چشم به راه مزد هفتگی [یا دوهفتگی] باشیم تا بتوانیم قسط خانه و خودرو را بپردازیم.»
از آنجا که ویلیامز [کارگر موقت است و] هنوز به ردهٔ دوم مزدی هم نرسیده است، دائم هم باید نگران حفظ شغلش و هم نگران مراقبت از سه دخترش باشد. او می‌ترسد که اگر یک روز سر کار نرود، باعث اخطار و امتیاز منفی علیه او بشود. در این شرکت، پس از پنج بار اخطار دادن به کارگر موقت، او را اخراج می‌کنند.
کارگران موقت هیچ اختیاری در تنظیم برنامهٔ کاری هفتگی‌شان ندارند. آدام دِووت، از نسل دوم کارگران خودروساز در شرکت استِلانتیس در میشیگان، می‌گوید: «من پنج سال کارگر موقت بودم تا بالاخره استخدام شدم. همیشه باید گوش به زنگ و مراقب می‌بودم. نمی‌دانستم چه روزهایی باید کار کنم.»
تقسیم‌های ناعادلانه
کوری فراست، رئیس شعبهٔ محلی ۸۹۸ اتحادیهٔ کارگران خودروسازی (UAW)، در راه‌پیمایی روز کارگر در دیترویت گفت: «کارگران [رده دوم] وقتی کارشان را تازه شروع می‌کنند، خوشحال‌اند که کار دارند. حاضرند توالت‌ها را با مسواک تمیز کنند. اما بعد از مدتی، می‌بینند در کنار کسی کار می‌کنند که همان کار را می‌کند، اما دوبرابر آنها مزد می‌گیرد. این باعث ایجاد تفرقه می‌شود. عادلانه نیست.»
در برابر درخواست اتحادیه، پیشنهاد متقابل کارفرما (در فورد)، برای کارگران رده دوم، ارتقای پلکانی پنج ساله- به‌جای هشت ساله- است، اما باز هم بدون مزایای بازنشستگی یا بیمهٔ درمانی بازنشستگان. جنرال موتورز و استِلانتیس ارتقای پلکانی شش ساله را پیشنهاد داده‌اند و مانند فورد، مزایای بازنشستگی و بیمهٔ درمانی بازنشستگان را نپذیرفته‌اند.در پیشنهاد جنرال موتورز، درجه‌بندی مزدی دائمی و پایین‌تری برای کارگران انبارداری، خدمات مشتریان، و خدمات پس از فروش در نظر گرفته شده است که در حال حاضر ۱۶ تا ۱۷ دلار در ساعت می‌گیرند و با ارتقای پلکانی هشت ساله، به بالاترین درجه‌بندی مزدی 22 دلار در ساعت (برای شاغلان در خدمات مشتریان و خدمات پس از فروش) و 31 دلار در ساعت (برای کارگران انبار) می‌رسد. ولی اگر دوره‌های بیکاری موقت هم محاسبه شود، این دورهٔ ارتقای مزدی حتی ممکن است از این هم طولانی‌تر شود.
افزایش بی‌افزایش
اتحادیهٔ کارگران همچنین خواستار هفتهٔ کاری کوتاه‌تر و برقرار شدن افزایش سال‌به‌سال مزد ساعتی کارگران برای جبران افزایش هزینهٔ زندگی مطابق با افزایش تورّم در هر سال است. این امتیازی است که اتحادیه در قرارداد سال ۲۰۰۹ از دست داد. هیچ‌یک از دو شرکت جی‌ام و استِلانتیس به این تقاضای افزایش سالانهٔ مزد ساعتی اعتنایی نکرد؛ در عوض، هر دو پرداخت پاداش یکجا را پیشنهاد داده‌اند.
فورد اعلام کرد که بازگشتن به افزایش واقعی مزد ساعتی در هر سال غیرممکن است. در عوض، شیوه‌ای را برای افزایش مزد پیشنهاد کرده است که فقط زمانی اجرا می‌شود که تورّم بیشتر از حدّ معیّنی بشود. اتحادیه می‌گوید این حدّ به‌قدری بالا است که این فرمول به هیچ افزایش مزدی در چهار سال آینده منجر نمی‌شود و نیز به این معنی است که در ده سال از سیزده سال گذشته هم هیچ افزایش مزدی صورت نمی‌گرفت.
فِین می‌گوید: «این افزایش مزد برای تأمین هزینهٔ زندگی نیست. این افزایش مزد آبکی هم نیست. افزایش صفر است.»
در روزهای آخر همین هفته، شرکت‌های کارفرما بالاخره چانه‌زنی جدّی را شروع کردند و پیشنهادهای متقابل جدیدی آوردند. اما تا امروز، پیشنهادهایشان هنوز خیلی از خواست‌های اعضا دور است. فِین روز ۱۱ سپتامبر [۲۰ شهریور] گفت: «جای تأسف است که کارفرماها برای تمرکز بر نیازهای ۱۵۰هزار کارگر خودروسازی، خانواده‌های ما، و محیط زندگی ما تا آخرین لحظات صبر کرده‌اند.»
تبدیل کارگران موقت به کارکنان دائم نقطهٔ اختلاف مهمی در مذاکره با استِلانتیس است، جایی که درصد کارگران موقت در نیروی کار، در مقایسه با دو خودروساز دیگر، بیشتر است.اتحادیه خواستار تبدیل شدن کارگران موقت به کارکنان دائم پس از نود روز، با مزد و مزایا و تقسیم سود کامل است. هر سه کارفرما در پیشنهادهایشان با افزایش مزد کارگران موقت به ۲۰ دلار در ساعت موافقت کرده‌اند، اما ارتقای پلکانی آنها و دریافت مزد و مزایای کامل را تا کنون نپذیرفته‌اند.
از دیگر خواست‌های اتحادیه یکی هم امنیت شغلی است، به‌ویژه با توجه به اینکه صنعت خودروسازی، در تغییر مسیر از تولید خودروهای بنزینی/گازوییلی به خودروهای برقی، در حال تحولی اساسی است. اتحادیه خواستار آن است که در چرخش به سوی تولید خودروهای برقی، مشاغل خوب از دست نرود و از این فرصت برای بهبود استانداردهای ایمنی و شرایط کار در تولید خودرو استفاده شود؛ شرایطی که در اثر ده‌ها سال امتیازگیری شرکت‌ها، فرار سرمایه، برون‌سپاری مشاغل به مکزیک، و گسترش کارخانه‌های خودروسازی خارجی غیراتحادیه‌یی در آمریکا بدتر شده است.
پس‌انداز برای اعتصاب
این خواست‌های اتحادیه، به‌نمایندگی از طرف کارگران، انتظارات کارگران را افزایش داده و پیکارجویی اعضای اتحادیه را برانگیخته است. کارگران تقریباً به اتفاق آرا به اعتصاب [در صورت شکست خوردن مذاکرات] رأی دادند. در هفته‌های اخیر، اعضای اتحادیه بیش از صد کنش جمعی داشته‌اند، از جمله تظاهرات، تمرین حمل پلاکاردهای اعتصاب در اطراف کارخانه، و پوشیدن تی‌شرت قرمز در روزهای چهارشنبه [به نشانهٔ همبستگی کارگری]. فالزون می‌گوید همکارانش پول برای اعتصاب پس‌انداز کرده‌اند و برای رسیدن به هدفشان ازخودگذشتگی‌هایی کرده‌اند. او می‌گوید: «این نیست که بگویند “آیا قرار است اعتصاب کنیم؟” بلکه می‌پرسند “فکر می‌کنید چه مدت در اعتصاب خواهیم بود؟” انرژی مثبت واقعی در میان آنها وجود دارد و چیزی را می‌طلبند که کارفرما به آنها بدهکار است.»
لیویک از کارخانهٔ جنرال موتورز که در آن کار می‌کند گزارش داد که مدیران دارند آماده می‌شوند: دستگاه‌های فروش خودکار [نوشابه و چیپس و شکلات و…] را دیگر پر نمی‌کنند و برخی از دستگاه‌های یخ را هم برداشته‌اند. او می‌گوید: «کارگران کارخانهٔ ما مضطرب، اما هیجان‌زده‌اند، زیرا از تجربهٔ اعتصاب ۲۰۱۹ می‌دانیم که هزینهٔ اعتصاب چقدر است. اما همه خوش‌بین‌اند، به‌ویژه حالا که می‌دانیم برای چه چیزی مبارزه می‌کنیم.»
او افزود: «من با کسی صحبت می‌کردم که [در سال ۲۰۱۹، برای تأمین خوراک روزانه] نیاز به کمک بانک غذایی داشت. می‌گفت [امسال] اگر مجبور شود، دوباره همان کار را می‌کند، اما اکنون آماده‌تر است.»
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۹۱، ۳ مهر ۱۴۰۲
