وحدت تاریخیِ کمونیست‌های دانمارک
روز ۳ سپتامبر ۲۰۲۳ / ۱۲ شهریورماه ۱۴۰۲، حزب “کمونیست دانمارک” و حزب “کمونیست در دانمارک”، در محل سندیکای کارگران برق کپنهاگ، در سیوهشتمین کنگره- کنگرهٔ فوق‌العاده- دوباره متحد شدند. در سال ۱۹۹۰/ ۱۳۳۷۰ چندماهی پیش از فروپاشی اتحاد شوروی، بحث‌هایی جدی دربارهٔ آینده و سرنوشت حزب کمونیست دانمارک در درون صف‌های حزب بالا گرفت. گروهی از رهبری حزب با نفی و رد لنینیسم، تئوری انقلاب اجتماعی، و سانترالیسم دمکراتیک، اعلام‌‌کردند می‌توان چهرهٔ سرمایه‌داری را دمکراتیزه کرد. آنان سلطهٔ سرمایه را پذیرفته و در آخرین کنگره از تئوری “رام‌شدن سرمایه‌داری” سخن به‌میان آوردند. در ادامهٔ این سیاست راست‌گرایانه بخش مهمی از حزب ضمن مخالفت با این سیاست‌ها حزب “کمونیست در دانمارک” را با رهبری رفیق فقید “بتی فرونتزبرگ کارسون” پایه‌گذاری کردند. به‌این ترتیب در سال‌های دههٔ ۱۹۹۰ / ۱۳۳۷۰ حزب کمونیست دانمارک به دو نیمه تقسیم شد. سپس گروهی از رهبران راست‌گرا به‌رهبری “اوله سون” (دبیرکل وقت حزب کمونیست دانمارک) از حزب جدا شدند و ابتدا به حزب سوسیالیست دانمارک (“اس اف”) پیوستند و بعد به عضویت حزب “سوسیال دمکرات دانمارک” درآمدند. حزب کمونیست دانمارک در سال ۱۹۱۹/ ۱۲۹۸ خورشیدی تأسیس شد و تا سال ۱۹۹۰/ ۱۳۳۷۰ – زمان چرخش به‌راست خود- تاریخی پرافتخار از مبارزه را در کارنامه خود ثبت کرد. این حزب درمیان طبقه کارگر از نفوذ فوق‌العاده برخوردار بود و سازمانگر اصلی جنبش صلح در دانمارک به‌شمار می‌آمد. با تحولات منفی در اتحاد شوروی، چرخش به‌راست در حزب کمونیست دانمارک نیز آغاز شد. طرح “اتحادچپ” با ادغام نیروهای سیاسی چپ به‌کارپایهٔ اصلی حزب بدل‌شد. به‌این ترتیب هویت مستقل حزب کمونیست دانمارک به‌شدت آسیب دید. در سال ۱۹۸۹/ ۱۳۶۸ از ائتلاف و ادغام نیروهای چپ از تروتسکیست‌ها تا مائوئیست‌های سابق گرفته تا سبزها همراه با حزب کمونیست دانمارک حزب لیست اتحاد شکل‌گرفت. این حزب در صحنهٔ سیاسی دانمارک در مقام حزب چپ شروع به‌فعالیت کرد، فعالیتی که تا به‌امروز ادامه دارد. پنج سال پس از تأسیس حزب لیست اتحاد – همان حزب چپ دانمارک- این حزب با شش نماینده وارد مجلس دانمارک شد. دراین سال‌ها حزب کمونیست دانمارک از سیاست مستقل برخوردار نبود و حزب “کمونیست در دانمارک” – KPID – حزب واقعی طبقهٔ کارگر در دانمارک بود که در جنبش جهانی کارگری و کمونیستی و جلسات حزب‌های برادر شرکت فعال داشت.
در سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از تجاوز نظامی ناتو به لیبی و حمایت حزب لیست اتحاد از این تجاوز، معلوم شد که این حزب یعنی حزب لیست اتحاد همراه با حزب‌های دست‌راستی از اقدام‌های “ناتو” حمایت می‌کند. خروج از ناتو و اتحادیه اروپا از برنامهٔ حزب لیست اتحاد حذف شد. همچنین در عرصهٔ داخلی نیز حزب لیست اتحاد در مقام حزب چپ دانمارک از کاهش هزینه‌های عمومی و رفاه اجتماعی در مجلس به‌حمایت پرداخت و به‌شدت ازسوی کارگران و زحمتکشان مورد انتقاد و حمله قرار گرفت. به‌دنبال این رخدادها نظرات در حزب کمونیست دانمارک – DKP – گردش به‌چپ کرد و به‌سیاست‌های حزب “کمونیست در دانمارک” نزدیک شد. پس از آن این دو حزب وارد بحث‌هایی جدی در سطح رهبری و در حوزه‌های حزبی شدند. سیوهشتمین کنگره- کنگرهٔ فوق‌العاده- محصول این بحث و تبادل‌نظرها بود. کنگرهٔ فوق‌العاده که به‌نام کنگرهٔ مشترک نیز نامیده می‌شود روز ۳ سپتامبر / ۱۲ شهریورماه ۱۴۰۲ به‌وحدت دو حزب رأی داد و سرانجام پس از سه دهه تفرقه حزب کمونیست دانمارک دوباره در صحنهٔ سیاسی حضور یافته است.
سیوهشتمین کنگره- کنگرهٔ فوق‌العاده- با شعار برای همبستگی ضدامپریالیستی، صلح، و سوسیالیسم آغاز به‌کار کرد. کنگره مارکسیسم- لنینیسم را ایدئولوژی حزب و سانترالیسم دمکراتیک را معیار و پایهٔ حیات و مبارزهٔ حزب کمونیست دانمارک قرار داده و به‌تصویب رساند. برنامهٔ جدید و کارپایه سیاسی را کمونیست‌های دانمارک در این کنگره به‌تصویب رساندند. برپایهٔ تصمیم کنگره، رهبری حزب با رفقا “ریکه کارسون” (رهبر قبلی حزب کمونیست در دانمارک) و “هنریک هدین” (رهبر قبلی حزب کمونیست دانمارک) خواهد بود. حزب کمونیست دانمارک مطابق برنامهٔ مصوبه خود معتقد است که تمام حزب‌های سوسیال‌دمکرات، دمکرات‌های سوسیالیست، و جریان‌های کوچک تروتسکیستی برنامه‌ای برای حل معضل‌های کنونی دانمارک ندارند و در عرصهٔ خارجی نیز در دام جنگ‌طلبی ناتو گرفتار شده‌اند. حزب کمونیست دانمارک علیه منطق وحشتناک جنگ، علیه امپریالیسم، و علیه رشد مسابقهٔ تسلیحاتی مبارزه کرده و گردان پیشرو جنبش صلح در دانمارک است. در عرصهٔ داخلی نیز حزب خواهان کاهش هزینه‌های نظامی، افزایش خدمات اجتماعی، و افزایش دستمزدهاست. در این کنگره حزب‌های کمونیست از سوئد، نروژ، عراق، سوریه، یونان، کوبا، و حزب تودهٔ ایران دعوت شده بودند. در خلال کنگره سفیر کوبا در سخنرانی‌ای پرشور همه را به‌وجد آورد و سوسیالیسم را تنها راه رهایی نامید.
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۱۱۹۳، ۱ آبان ۱۴۰۲
