شعر تابستان بر ویرانه‌هایمان گذشت – محمود درويش
ترجمه: سعید هلیچی
تابستان بر ویرانه‌هایمان گذشت
و هوس افعی را شعله‌ور کرد.
گندم دگرباره درو،
و چراگاه تشنه‌ی شبنم خواهد شد…
تابستان بازگشت، که حافظه را
با عطش وسنگ‌هایِ آتشین سنگسار کند…
سپس تبعید شده پرسشی مطرح کرد:
چگونه محصول کشت‌شده به دستم،
از دستی که چاه مرا آغشته به زهر کرد
پیروی کند؟
و کودکان در تبعید پرسشی مطرح کردند:
پدرانمان اینجا، شب‌های ما را مزین کردند،
شُکوهِ زرین ما را وصف کردند
از درختان انجیر و انگور بسیار گفتند…
تابستان بازگشت، اما چیزی ندیدیم!!!
و زندانی آه کشید:
ای تابستان آتشین، برای ما
بخششی ناچیز بودی
همچون روشنایِ آفتاب و ماسه‌ها…
و امروز ما را به تازیانه‌ی اشتیاق و ذلت می‌کشی…
تابستان دور می‌شود از چادرهامان،
تابستان رخت آتشین را خواهد برد
اما در وایرانه‌هایمان افعی باقی می‌ماند،
در حنجره‌هایمان عطش را،
و در خونمان
جاودانگی اشتیاق و خشم را رها می‌سازد…
***
به نقل از «به سوی آینده» شمارۀ ۵، آذر ۱۴۰۲
